Μπαίνοντας στη πόλη της Καβάλας, είναι αδύνατο να μην παρατηρήσεις το μεγάλο τοξωτό Υδραγωγείο ή Καμάρες, με ύψος 25μ. και μήκος που φτάνει τα 270 μ. Χτισμένο στις αρχές του 16ου αι., δεχόταν νερό από την πηγή που βρίσκεται σε υψόμετρο 400μ. και είναι γνωστή ως “μάνα νερού”.

Το έργο αποδίδεται στον σουλτάνο Σουλεϊμάν τον Μεγαλοπρεπή και χρονολογείται μεταξύ 1520-1530, περίοδο κατά την οποία πραγματοποιούνταν και άλλα έργα αναστήλωσης μνημείων, μετά την καταστροφή του 1391. Το Υδραγωγείο μετέτρεψε την πόλη από έρημη και ακατοίκητη σε έναν όμορφο τόπο, προσελκύοντας κόσμο, με αποτέλεσμα η Καβάλα να αρχίσει την πυκνοκατοίκηση.

Οι ιστορικοί ισχυρίζονται πως χτίστηκε πάνω στα απομεινάρια υδραγωγείου βυζαντινής ή μεσοβυζαντινής περιόδου, βασιζόμενοι στο σχεδιασμό του υδραγωγείου με τις τοξωτές υδροφόρες γέφυρες, χαρακτηριστικό που υπάρχει σε πολλά από τα μνημεία εκείνης της περιόδου.

Από τα τέλη του 14ου αι. το υδραγωγείο έπαυσε να λειτουργεί και άρχισε την υδροδότηση ξανά, όταν ο Βεζύρης Ιμπραήμ πασάς αποφάσισε να μεγαλώσει την πόλη, αυξάνοντας την ανάγκη για νερό και ξεκινώντας τις εργασίες για την οικοδόμηση ενός μεγαλύτερου υδραγωγείου. Το νερό που μεταφερόταν ανάμεσα από τις Καμάρες, διοχέτευε τους κοινόχρηστους χώρους της πόλης, όπως τα λουτρά, τις δεξαμενές και τις κρήνες.

Σήμερα, οι Καμάρες μπορεί να έχουν χάσει τη ζωτική τους σημασία, ο τεράστιος όμως όγκος του έργου και η αξία που είχαν κάποτε για τους πολίτες της πόλης, το καθιστούν ως ένα από τα σημαντικότερα μνημεία της Καβάλας, προκαλώντας τον θαυμασμό των επισκεπτών. Κάτω από τα μεγάλα της τόξα, περνούν οι δρόμοι που ενώνουν το κέντρο της πόλης με τις ανατολικές γειτονιές της και συνεχίζουν να χαρίζουν όμορφα στιγμιότυπα με τα μικρά προσφυγικά σπιτάκια ανάμεσά τους.