Στις 9 Φεβρουαρίου 1857 ο κόντες Διονύσιος Σολωμός έκλεισε για τελευταία φορά τα μάτια του

στον μάταιο τούτο κόσμο. Αμέσως ξεκίνησε ένας λυσσώδης αγώνας για την ανεύρεση των χειρογράφων του.

Χαρτιά γεμάτα μουτζούρες, πρόχειρες σημειώσεις γραμμένες ανάκατα σε ιταλικά και ελληνικά.

Σπαραγμένοι στίχοι, λογαριασμοί με νούμερα, διαγραφές και διορθώσεις. 

 Αδιάψευστοι μάρτυρες της μανίας του Σολωμού για κοπιώδη, εξαντλητική, αιματώδη επεξεργασία

της αρχικής έμπνευσης με στόχο το τέλειο ποίημα.

Τι περιείχε το πάντα κλειδωμένο συρτάρι στο γραφείο του ποιητή;

Και ποια ήταν η Μάρθα του χαμένου σχεδιαγράμματος των «Ελεύθερων Πολιορκημένων»

που διέσωσε από μνήμης ο Πολυλάς;

Ποια η σχέση της με τη μυστηριώδη «γυναίκα με το μαγνάδι» των ιταλικών πεζών του Σολωμού;

Μια γυναίκα μόνη, ένας ποιητής νεκρός, ένα σπίτι άδειο, ένας μονόλογος οριστικά και αμετάκλητα… αποσπασματικός.